Selim Çürükkaya / Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı  Recep Tayip Erdoğan’ a Açık Mektup

Kardeşim Dr. Sait Çürükkaya, Ortadoğu coğrafyasında ve Avrupa‘da masum insanları acımasızca katleden İŞİD barbarlarının döşediği mayınları sökerken, 26.10.2016 tarihinde Musul’a yakın Tezxırab Köyü’nde patlayan bir bombayla ağır yaralandı. Tedavi amacıyla Almanya‘ya getirildi. Burada 29.10.2016 tarihinde yaşamını yitirdi. Gerekli resmî işlemler yapıldıktan sonra Halil İbrahim Sınır Kapısından doğduğu Bingöl Yeniköy’e götürüldü ve orada defnedildi.

Biz kardeşleri, Bingöl Valiliği’ne bir proje ve 

dilekçe ile başvurarak mezarın yapımı için izin istedik. Ve beş gün içinde Bingöl Valisi cevap olarak “mezarı yapabilirsiniz” sözünü verdi. Bu söz üzerine mezarı yapmaya başladık. İnşaatın tamamlandığı gün, sizin başkomutanı olduğunuz ordu, kepçelerle, dozerlerle mezarlığa girdi ve mezarı yıktı.

Sayın Cumhurbaşkanı,

Yunus Emre’nin “Biz yaratılanı yarata

ndan ötürü severiz” sözünü sürekli tekrarlayan sizsiniz. Biz Kürtler yaratanın yarattığı değil miyiz yoksa?  Neden mezarlarımıza bile tahammülünüz yoktur?
Siz ne yaptığınızın farkında mısınız?
Bildiğimiz bütün zorbalar hiç olmazasa ölüler karşısında susardı.
Mezarlara karışmazdı.
Dünyanın en saygısız rejimleri bile mezarlara karşı saygılıydı.
Gezegenimizin en eski yazılı eseri olan Gılgamış destanında ölülere  ve mezarlara karşı büyük bir saygı ve hürmet vardır.

Tarihin ilk yazılı kayıtlarından olan İlyada ve Odesa kahramanı Aşil, düşman olarak gördüğü Hektor'u öldürür.
Onun cesedini de kendisi bizzat yıkayarak Truva kralı babasına götürür.
Aşil'in bu davranışı düşmanı dahi olsa öldürdüğü insanın inanç ve geleneklerine duyduğu saygıdan tarihe ve eski yunan mitolojisine bir mertlik davranışı olarak geçmiştir.

Siz bizlere daima islâmın erdemlerini vaaz edersiniz.

1 ) İşkence ile gülmece birbirlerine iki zıt kelimeymiş gibi görünür. Gerçekte ise hiçde öğle değiller, aslında ikisi ikiz kardeş veya bir ağlayan diğer gülen iki yüz gibidirler.

Bakın Diyarbakır zindanında işkence ile gülmecenin beraberliği nasıldı, onu size anlatayım:

Diyarbakır zindanında kışın hava soğuktu, sabahın erken saatlerinde tutuklular koğuşlarından mahkemeye çıkarılmak için alınırdı.

40 Kuğuş, 80 hücre vardı bu zindanda.

Gruplar halinde koğuş ve hücrelerden çıkarılan tutuklular askeri yürüyüşler eşliğinde zorla marş söyletilerek Mahkeme bekleme koridoruna alınırdı.

Burada yüzleri duvarlara çevrilir, hazırolda bekletilir, el bileklerine arkadan kelepçe, kollarına zincir vurulurdu.