Eyag ma diya çöw nidiya!

Selim Çürükkaya / Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı  Recep Tayip Erdoğan’ a Açık Mektup

Kardeşim Dr. Sait Çürükkaya, Ortadoğu coğrafyasında ve Avrupa‘da masum insanları acımasızca katleden İŞİD barbarlarının döşediği mayınları sökerken, 26.10.2016 tarihinde Musul’a yakın Tezxırab Köyü’nde patlayan bir bombayla ağır yaralandı. Tedavi amacıyla Almanya‘ya getirildi. Burada 29.10.2016 tarihinde yaşamını yitirdi. Gerekli resmî işlemler yapıldıktan sonra Halil İbrahim Sınır Kapısından doğduğu Bingöl Yeniköy’e götürüldü ve orada defnedildi.

Biz kardeşleri, Bingöl Valiliği’ne bir proje ve 

dilekçe ile başvurarak mezarın yapımı için izin istedik. Ve beş gün içinde Bingöl Valisi cevap olarak “mezarı yapabilirsiniz” sözünü verdi. Bu söz üzerine mezarı yapmaya başladık. İnşaatın tamamlandığı gün, sizin başkomutanı olduğunuz ordu, kepçelerle, dozerlerle mezarlığa girdi ve mezarı yıktı.

Sayın Cumhurbaşkanı,

Yunus Emre’nin “Biz yaratılanı yarata

ndan ötürü severiz” sözünü sürekli tekrarlayan sizsiniz. Biz Kürtler yaratanın yarattığı değil miyiz yoksa?  Neden mezarlarımıza bile tahammülünüz yoktur?
Siz ne yaptığınızın farkında mısınız?
Bildiğimiz bütün zorbalar hiç olmazasa ölüler karşısında susardı.
Mezarlara karışmazdı.
Dünyanın en saygısız rejimleri bile mezarlara karşı saygılıydı.
Gezegenimizin en eski yazılı eseri olan Gılgamış destanında ölülere  ve mezarlara karşı büyük bir saygı ve hürmet vardır.

Tarihin ilk yazılı kayıtlarından olan İlyada ve Odesa kahramanı Aşil, düşman olarak gördüğü Hektor'u öldürür.
Onun cesedini de kendisi bizzat yıkayarak Truva kralı babasına götürür.
Aşil'in bu davranışı düşmanı dahi olsa öldürdüğü insanın inanç ve geleneklerine duyduğu saygıdan tarihe ve eski yunan mitolojisine bir mertlik davranışı olarak geçmiştir.

Siz bizlere daima islâmın erdemlerini vaaz edersiniz.

1 ) İşkence ile gülmece birbirlerine iki zıt kelimeymiş gibi görünür. Gerçekte ise hiçde öğle değiller, aslında ikisi ikiz kardeş veya bir ağlayan diğer gülen iki yüz gibidirler.

Bakın Diyarbakır zindanında işkence ile gülmecenin beraberliği nasıldı, onu size anlatayım:

Diyarbakır zindanında kışın hava soğuktu, sabahın erken saatlerinde tutuklular koğuşlarından mahkemeye çıkarılmak için alınırdı.

40 Kuğuş, 80 hücre vardı bu zindanda.

Gruplar halinde koğuş ve hücrelerden çıkarılan tutuklular askeri yürüyüşler eşliğinde zorla marş söyletilerek Mahkeme bekleme koridoruna alınırdı.

Burada yüzleri duvarlara çevrilir, hazırolda bekletilir, el bileklerine arkadan kelepçe, kollarına zincir vurulurdu.

Selim Çürükkaya / Türklerin Cumhurbaşkanı ile Genelkurmay başkanı, İbrahim Tatlıses soytarısını ortalarına alarak, Afrin’e yakın bir yerde oturmuş, şarkı söylüyorlar.

İbrahim “Dılo dılo yaylalar” şarkısına uyarlamalar yaparak, Türk askerine “Baxti Urfa Xoş degil, Afri’ni dolanda gel, baxti Afrin xoş degil Membiç’i dolanda gel” diyor.

Erdoğan’la Genel Kurmay Başkanı da İbo’ soytarısına eşlik ediyorlar.

HDP sözcüsü Ayhan Bilgen Soytarısı da güya bu durumu eleştirmek için, “Filistin’de onlarca kişi ölürken, yüzlerce kişi yaralıyken, askerlerle eğlence düzenlemek doğru değildir” diyor.

Birisi bu Ayhan Bilgen soytarısına demiyor ki, be hey soytarı, Erdoğan’ın kendisi “Afrın’in işgali sırasında biz 3800 kişiden fazla Kürt öldürdük” diyor.

Sen Afrin ve çevresinde öldürülen ve yaralanan Kürtleri, Filistin kadar bir bölgenin işgal ve harebe edildiğini görmüyorsun da, araya 10 tane Filistinli’yi sokuşturup katilamı neden gizliyorsun?

Lanet olsun Ayhan’a da İbo’ya da!

    Selim Çürükkaya/ 26. 10. 2016 Günü öğleden önce, kardeşim Dr. Sait ile facebook üzeri yazışıyordum. Bana:    “Artık hazırlan Kürdistan’ a gel,”  dedi. Eşim Aysel, evde değildi, kızımız yalnızdı, Aysel bir gün sonra gelecekti. Hazırlandım gidecektim. Öğle sonrasıydı, Erbil de yaşayan arkadaşım Köroğlu Karaarslan’ın Facebook’una düşen haberi beni serseme çevirmeye yetti. Birazcık kendime gelince, bağlantılarımı harekete geçirdim, haberin detayını tam olarak öğrenince; aşağıdaki açıklamayı yaptım: "Değerli arkadaşlar, kardeşim Dr. Sait, İŞİD‘ in Kürdistan‘a saldırması ile birlikte işini bırakarak Almanya‘ dan Erbil' e gitti. Musul' a yakın yerlerde gönüllü peşmergeleri eğitiyordu ve aynı zamanda fiili olarak savaşta, birliği ile birlikte yer almaya başladı. Bu gün öğlenden sonra Kardeşim Dr. Sait, patlayan bir İŞİD bombası sonucu ağır yaralandı, bir peşmerge arkadaşı yaşamını yitirdi. Dr. Sait helikopter ile hastaneye ulaştırılmış, yapılan muayene sonucu, yüzünde ve gözünde, ayrıca boğazında yanık olduğundan uyutulmuştur. Doktorların verdiği bilgilere göre 24 veya 48 saat uykuda kalacaktır. Beyin sarsıntısı geçirme durumu söz konusudur.”

 Dr. Sait’in tedavi amacıyla derhal Almanya’ya nakil edilmesi için telefon trafiği başlattım. Güney Kürdistan yönetimi; bana, bu konuda ellerinden gelen her türlü çabayı harcayacaklarını söyleyince, Almanya‘ da en iyi hastanenin hangisi olduğunu araştırmaya başladım. Bir profesör arkadaşım bana Koblenz Askeri Hastanesini önerdi. Bu öneriyi hemen Güney Kürdistan‘daki bağlantılarıma ilettim. Almanya’ dan bir ambulans uçağın doktor ve sağlık ekibi ile   Erbile geçmek için hazırlandıklarını arkadaşlarım söyleyince, bende eşimi beklemeden akrabam Musa ile Berlin’e doğru arabayla yola çıktık.

24 Saat içinde Dr. Sait’in Almanya’ya getirileceğini aklım kabul ediyordu ve bana Erbil’e değil, Koblenz’e git diyordu. Ama duygularım çok farklı şeyler söylüyordu bana ve hayatımda ilk olarak aklım ile duygularımın bu kadar birbirlerinden ayrıldığına tanık oluyordum. Duygularım bana Erbil’e git, kardeşin uyutulmuş, 48 saat içinde nakil edemezler, giden Alman Doktorlar belki de bu süreyi uzatırlar. Git, belki sağken görürsün, belki de onunla bir iki kelime konuşursun, sarılırsın, hüngür hüngür ağlarsın. Onun başında toplanan vefakar arkadaşlarını görür, onlara teselli olursun. Yenildim duygularıma, Berlin‘ e ulaştım, o gece bir evde barındım, DR. Sait‘ in Avukatı da bize katıldı. Üç kişi olduk, Berlin’den Viyana’ya uçtuk, burada aktarma oldu, ARD nin muhabiri Karaman Yavuz da bize katıldı, varacağımız yer Erbil’di.

 Öğleden sonra Erbil Havaalanında uçağımızdan alelacele indik, kontrol noktalarını geçtik, Rojhat’ı aradım, biz Erbil havaalanına indik, dedim. Bana: „Ben de Dr. Sait’in içinde olduğu özel ambulans uçaktayım ve kalkışa hazırlanıyoruz,“ dedi. Uçağın kalkmakta olduğu alanı tarif etti, havaalanının yan tarafına geçtik, Küçük bir uçak kalkışa hazırlanıyordu. ARD muhabiri kamerasını hazırladı, kalkan uçağı görüntüledi. Ben geldim, o gitti, göremedim kardeşimi, elveda diyemedim, sarılamadım. Bir kelime olsun dahi konuşamadım. Komutanım, Generalim, Doktorum beni yalnız bıraktı. Kanatları kırılmış bir kuş gibiydim. Yolunu şaşırmıştı kervanım. Nereye gideceğimi bilemiyordum. Bizi havaalanından alan arkadaşları konvoyla ‚Darin Plaza‘ oteline götürdüler.