Selim Çürükkaya: Sevgili Zeynel, ölüm haberini hasta yatağımda aldım. Ortak arkadaşımız Murat Dağdelen’i aradım. Haberi söyleyince şok oldu. Eşini aradı, “haber doğrudur”dedi.
Elmas’ı aramak için Murat’tan telefon numarasını istedim. “Şimdi değil” cevabını verdi.
“
Akşam üzeri Murat Satık cenazen ile ilgili bilgileri verdi. Çok kötü hastaydım. “Sabah erken kalkar Berlin’e giderim” dedim. Sabah oldu, kendime güvenmedim, Zeynel gelemedim.
İyi kötü ortak bir geçmişimiz ve hukukumuz vardı. O kahrolası zindanda farklı koğuşlarda kalmıştık. Ama aynı gardiyanlardan işkence görmüştük, aynı hukuksuz mahkemelerde yargılanmıştık.
Ve zulme karşı aynı saflarda direnmiştik.. Tahliye olup özgürlüğümüze kavuştuğumuzda, değişik ortamlarda karşılaşmıştık.
Kürdistan Ulusal Meclisi pratiğinde gözlerin açıldı. Hayal kırıklığına uğradın. Ve Avrupa’ya geldin. Hepimiz gibi vatan hasreti ile yanıp tutuştun. Kendini edebiyata verdin. Kürtçe şiirler yazdın, Halkının acılarını özlemlerini anlattın gelecek kuşaklara.
Yaşar Kemal’i Kürtçe konuşturdun. Ahmet Arif’in şiirlerini kendi güzel sesin ve dilinle okudun.
Romanlar, destanlar yazdın. Ve yüzün üzerinde Kürtçe kitap yayınladın. Kendini ölümsüzleştirip aramızdan ayrıldın.
‘
Ve ben hasta olduğumdan dolay cenaze törenine gelemedim. Ama adım adım senin cenazeni izledim. Muş’ta ambulanstan cenazeni indirmişler Zeynel, indirmişler insanlıktan nasibini alamayanlar. Sen ki şiirler ve romanlar yazmıştın yasak bir dilden. Kitap basmıştın korkusuz. Bir de Kürt olduğunu söylemiştin. Bağımsızlığı yüksek sesle istemiştin.
Ama kalbin durduğunda bütün bu kimliklerinden sıyrılmıştın. Bir ölüydün artık. Ama gel görki Türkiye de ölülere saygı duymayan bir rejim vardı. Bir ambulansı bile ölüne layık bulmadı. Senin dillendirdiğin Kürt dilinden, okuduğun Kürtçe şiirlerden, bastırdığın Kürtçe kitaplardan korktular.
Onların yok etmeye çalıştıklarını, sen var ettin. Var ettin Zeynel. Zalimler def olup gidecek, sen kalacaksın, hoş sedan nesillerde yankılanacaktır:
