Selim Çürükkaya / Çewras û panc serr verî, di heb Mialûnijî şî Stenbol.
O ca de otobos ra amey war, apardmanî zaf berz dî. Ey yew ambazî xo yo bîn ra vawû:
„Erow, errik de biewnî no bano berz ra!”
Ê wird ewnîyay apardman ra, qatî apardman humaritî
„Yew”
„ Di”
„Hirî”
„Çahar”
„Panc”
Ê hê pê vengo berz qatanî hûmarenî, yew merdimo çimakerde înan vînenû. O yenû verî înan, Tirki înan ra vûnû:
“Ne yapiyorsunuz lan?” (Şima îta de se kenî?)
Wird Mialunijî pîya vûnî:
” Qat saydi!” ( Ma qatî hûmarutî)
O Tirk hers benû vûnû:
” Kat saymanin Parayla olduĝunu bilmiyormuydunuz?” (Şima nêzanî ke hûmartişî qatan pê peran o)
“Nê quran û bîsmile ma nêzûnayn”
„Ben anlamam kat başina para vereceksiniz, sen kaç tane saydin?” (Ez nêzûna, şima gereka sarê qat peran bidî, to çend tene hûmaritî?)
„Quran ,yedi!” ( Quran, hewt)
„Sen kac at saydin lan?” (To çend qatî hûmaritî?)
“Des qat”
“Çabuk verin, on yedi lira lan!” ( Lez, des û hewt qaxit bidiyen)
Mîalunijî des û hewt punetûn xo dûnî û kûenî rahar şînî!
Ey ke hewt pûnetî day, o vûnû:
“Heywaaaaax wilay miyerik na zerê q… daye ma, ma ra zaf perey girot”
Ey ke des qaxit day, o ewnîyenû ambazî xo ra wîyenû, vûnû:
“Ti mereq mekir, wilay mi na zerê q… daye ey, mi vist qatî hûmaritî, la mi heq des qatan da”
