Selim Çürükkaya / Dün bir arkadaşım Ciwan Haco’nun albümünü bana yollamıştı. “Vaktin olursa bir dinle” demişti. Ciwan Haco’yu 30 yıldan beridir dinliyordum. Bu gün sabahleyin spor yapmaya çıkarken, kulaklığımı taktım, hem yürüdüm hem de Ciwan Haco’yu dinledim.
Beni benden aldı. Bir feryat, bir inleme, bir isyan, bir haykırıştı.
Kimsesizlik, ülke hasreti, bağımsızlık için silah kuşananlar, yağmur gibi yağan kurşunlar, yukardan uçan helikopterler, kararlı beş kişi, dördü erkek biri kadın, yükleri ağır, bembeyaz doğa, silah sesleri, ceylanın gözleri, ölüm yaşam, dünya, insanlık…
Ve Haco’nun haykırışı
Bu artık modern bir destandır dinlediğim.
Kürtleri öldürenler, onları yok edeceklerini zanneden ahmaklar, Kürtlere destanlar yazdırdıklarını, tarih yazdırdıklarını bilmiyorlar, beş kişinin öldürüldüğü gün, beş yüz Kürdün doğduğundan habersizdirler, doğan o bebeklerin 15 yıl sonra bu ağıdı dinleyip beş beş, on on bağımsızlık için, özgürlük için, insanlık için yollara düşeceğini kavramıyorlar.
Onlar ha bire öldürüyorlar. Cellatlıklarını sorgulamıyorlar. Bir gün Haco’nun bütün dünyaya öldürdüklerinin destanını duyurabileceklerini düşünmüyorlar..
Oy halkım, oy insanlık, oy geçmiş, oy gelecek, ey kuşlar, ey böcekler, arılar kurbağalar, deve dikenleri, ey güneş, ey yıldızlar, şehirler nehirler, ey yazarlar, sanatçılar, kebapçılar dinleyin Haco’nun derdini!
Yarım saatinizi buna ayırın. Kurmanci bilmezseniz de anlarsınız. Anlamazsanız da ağlarsınız, ağlamazsanız da yanarsınız!
Hikaye tanıdık, Sesi yanık , Müziği bir afat !
